Şahısların birbirlerine karşı bir şey yapmak veya vermekle mükellef kılan hukukî ilişki veya bu ilişkinin doğurduğu mükelleflik anlamında kullanılan hukuk terimidir. Borç deyimi, hukuk dilinde üç ayrı anlamda kullanılmaktadır:
En geniş anlamıyla borç, bir kişinin öbürüne karşı, bir şeyi yapmak veya yapmamak mükellefliğini ifade eden hukukî ilişkidir. Daha dar anlamda borç, alacaklının borçludan istemeye yetkili olduğu, borçlunun da yerine getirmek zorunda bulunduğu bir tek edimi içine alan hukukî ilişkiyi ifade etmektedir. Üçüncü ve en dar anlamıyla borç, sadece para mükellefiyetini ifade eder. Türkçe’de borç sözcüğü daha çok bu anlamda kullanılmaktadır.
Borcun unsurları;
Borcun tarafları, edimi yerine getirmekle mükellef olan borçlu ile kendisine karşı bir edimde bulunulacak olan alacaklıdır. İki taraflı akitlerde borcun tarafları birbirlerine karşı hem alacaklı hem de borçludur. Taraflar tek şahıs olabileceği gibi ortak borçlarda görüldüğü üzere birden fazla da olabilir.
Borcun mevzusu; borç ilişkisine direnerek alacaklının borçludan arza yetkili olduğu, borçlunun da yerine getirmek zorunda bulunduğu fiile, başka bir ifade ile edime, borcun mevzusu denir. Borcun mevzusu, para veya misli eşya borcunun ödenmesi biçiminde deyn edimi veya belirli bir mülkün teslimi biçiminde ayn edimi yahut da bir işin yapılması biçiminde iş edimi gibi pozitif olabileceği gibi muhakkak bir işi yapmaktan sakınma biçiminde negatif de olabilir.
Borcun nedeni ise, borcu doğuran vakadan ibarettir ki buna borcun kaynağı da denmektedir. Bunlar da, tek taraflı hukukî operasyon, akit, haksız hasılat, haksız fiil ve kanun biçiminde sıralanabilir.
Akşam Ezanı